Gisteren dus teruggevaren naar Motala. Het bleef de hele middag en avond erna doorregenen, alles natuurlijk druipnat. De achtertent had ik ook maar opgezet voor een beetje meer leefruimte. Daarna de kachel op maximum gezet. Binnen de kortste keren was het 25 graden in de boot. Goed om alle natte spullen te drogen, maar natuurlijk snikheet voor ons. Dus maar weer buiten de deur eten; natuurlijk baarsfile in boter gebakken met nieuwe aardappelen, een favoriet van Curt, en nu ook van ons. Daarna maar bij een gezellig kaarsje, kopje thee en een borrel na, even zitten lezen en toen naar bed. Carla had ondertussen het busschema opgehaald bij het toeristenbureau voor vertrek naar Vadstena.

’s Morgens vroeg regende het nog steeds, maar om kwart over tien hield het toch op en konden we naar Vadstena. Daar kregen we tot onze verrassing een show te zien van de Zweedse Studebaker club. Die wagens had ik voor het laatst gezien toen ik 15 was. Leuk. Toevallig gisteren ook weer het motormuseum in Motala bezocht met Curt omdat het toch regende. Dus weer helemaal bij met de oude herinneringen. In Vadstena wilden we het Slot, het nonnenklooster en het eerste ziekenhuis in Zweden bekijken en daarna nog een wandeling maken in de stad.

Koning Gustaaf Vasa liet het Vadstena Slot bouwen in 1545 als verdediging tegen mogelijke Deense aanvallen. In 1555 werd de layout gewijzigd om te dienen als verblijf voor de zoon van de koning; Magnus, hertog van Oost-Jutland (West Jutland is natuurlijk Deens). Magnus broer, Koning Johan de derde verbouwde het weer tot een magnifiek Renaissance paleis. Sinds 1716, is het voor verschillende doeleinden gebruikt, waaronder opslagplaats voor graan. Sedert 1997 worden de ronde torens en de wallen opgeknapt. De bezoekende jachten kunnen in de slotgracht afmeren met een mooie verbinding naar het Vatternmeer.

De rondleiding in het slot was in het zweeds, waardoor ik door de snelheid van praten van de gidse ongeveer 5% van haar relaas snapte, waarvan akte. Hier tussen de tekst door een aantal foto’s. Je hebt eigenlijk een groothoeklens nodig om een betere weergave te krijgen, maar helaas hebben we dat niet bij de hand.

Na het Slot, gingen we naar het huis van Marten Skinnares. Hij was rond 1519 een rijke handelaar in pelsen en huiden. Hij werd geboren in Vadstena en was bijna zijn hele leven een vermogend man. Hij was zelfs een trouw katholiek en kreeg van het klooster drie stukken grond waarop hij zijn huis en het hospitaal (nu museum) liet bouwen. Het belangrijkste van zijn huis was zijn toilet blijkbaar, want daar wordt iedere toerist op gewezen (zie foto). Zoiets als je bij oude kastelen en zeilschepen ook vindt. Je moet er alleen niet onder lopen of begeven.

Het hospitaaltje was het eerste opname huis voor zwakzinnigen en geesteziektes. Volgens mij zagen de werktuigen en dwangbuizen er zodanig uit dat, al was je nog niet gek, je er wel gek uitkwam. bv Een draaizitje waarin je ingeklemd zat en rond-getold werd. Om van lobotomie en aderlatingen maar niet te spreken.

Na deze gezellige apparaten gingen we naar de ruine van de nonnen en broeders. Zie foto van de kloosterfundamenten. De kamers van de broeders waren strikt gescheiden van de nonnen. Bij de aangrenzende kamers kon je alleen door een houten draaideur eten, boeken etc doorgeven.

Curt ging meteen op zoek naar verborgen openingen etc, maar kon er na al die jaren geen enkele vinden. Ik denk dat de broeders en nonnen destijds best iets gevonden of bedacht hadden. Na deze interessante overpeinzingen zijn we na een dagens rett (lunch tegen de helft van de normale prijs voor kantoormensen) even gaan wandelen in het stadje. Dat vind Carla altijd leuk want ik moet meestal allerlei winkeltjes met “snoezige” glazen, piefjes en prulletjes in (gelukkig leest ze deze verslagjes niet 🙂 ).

Na onze bustrip terug stonden zowaar de Studebakers in Motala. Dus weer even die oude brikken bewonderd. Daarna op tijd naar bed want volgens Curt, die altijd de Noorse weerberichten raadpleegt, zou de volgende dag om 12 uur!, 4 mm regen vallen en de wind uit het noorden komen. Gelukkig raadpleegde ik de Zweedse weerdienst en die voorspelde ZO tot zuiden wind 3 a 4 bft en 0,5 mm regen.

Dat klopte wonder boven wonder helemaal en we hadden een mooi zeilwindje all the way to San Jose, ofwel Hjo. Dat stadje spreek je uit als “you”. Dus als het mooie vrouwtje naast jou plotseling zegt, I love Hjo moet je haar niet gelijk beetpakken. Om dit euvel te benadrukken loopt iedereen rond met T-shirts met die tekst erop. De tocht ernaartoe was dus goed om te zeilen maar in een druilige regen, zodat we toch drijfnat aankwamen. Gelukkig werd het ’s middags weer droog en konden we toch het stadje in. Het is bekend om zijn geheel houten huisjes centrum en hartstikke druk vanwege een sociaal-democratische bijeenkomst.

We zijn maar teruggegaan naar de boot om lekker te luieren, zo nu en dan ook leuk. C en K gaan morgen met de stoomboot naar het eiland O (eu). Dat vinden wij te kort (2 uur heen en twee uur terug en drie uur rondkijken), en je ziet dan toch niet veel. Dus we vertrekken morgenochtend naar Kalrsborg en Forsvik en ze halen ons ’s avonds wel in.