Na een extra nacht in Ipswitch terug over de Orwell naar open zee, weer langs zandbanken, ondieptes en scheepswrakken naar de ” River Deben”. Dit was de mooiste rivier met een indrukwekkend landschap en honderden zeilboten die merendeels in het diepe bevaarbare deel, voor anker liggen, zodat je er tussendoor moet laveren. Als er dan ook nog wedstrijdbootjes met tientallen tegelijk in dat diepe deel van de rivier om je heen laveren , kun je je voorstellen wat een gekrioel dat was.

Na 2 uur varen aan het einde van de rivier, bleek de haven een diepe kom, waar je alleen kort voor en na hoogwater, over een drempel heen, in kon varen. De volgende dag was het een fantastisch gezicht bij laagwater toen op de rivier een heleboel vissersboten droog waren gevallen en onze boten onder de drempel waren gezakt. Woodbridge, dat bij onze haven bleek te liggen, was het mooiste oude stadje van de hele tocht met heel veel oude huisjes, bochtige straatjes, een gezellige markt en een Tidemill (molen werkend op de getijdestroom). Het weer was steeds wisselend geweest, af en toe een bui , af en toe wolken en geregeld ook zon.

Van Woodbridge naar Harwich was het maar een paar uurtjes varen en dat was een goede voorbereiding op de volgende dag waarbij we helemaal zeilend met een prima wind naar Ramsgate voeren in de recordtijd van 6 uur. Dat het zo snel ging kwam mede door de gunstige wind , maar zeker ook door het tij, dat zoals steeds vooraf goed was uitgerekend door onze vlootvoogd. In Ramsgate, was het weer een dagje rusten, waarbij we bij harde wind en hoge golven een duik hebben genomen in zee en vervolgens met elkaar een wandeling boven langs zee door een mooi park hebben gemaakt.

Andre voorspelde ons vervolgens een dag met goed zeilen naar Duinkerken en vervolgens 2 à 3 dagen daar verwaaid liggen, gezien de te verwachten storm. Deze voorspelling kwam volledig uit. Het verwaaid liggen in Duinkerken werd onverwachts opgevrolijkt door een borrel bij Henk en Wim van de Compassion, een grote Dehler 43 die we van onze vorige Dehlertocht naar Zuid-Engeland kenden. We bewonderden zijn schitterende interieur, maar merkten de volgende ochtend dat de Compassion, ondanks windkracht 10 toch verder was gegaan. Wij maakten ons al ongerust of ze dat zouden overleven, maar gelukkig bij de Oosterschelde kwamen we ze gezond en wel weer tegen. Zo’n groot schip kan kennelijk wel wat aan.

Van Duinkerken naar Oostende hebben we helemaal kunnen zeilen en ook van Oostende naar de Roompot. In Oostende hadden we een gezellig afscheidsetentje en in de Roompot een laatste gezamenlijk senseo-kopje koffie op de Par Bleu. Daarna namen we afscheid van onze reisgenoten met dank aan onze vlootvoogd en Carla die ons een fantastische reis hebben bezorgd.